آسمان خودش را به یاد آورده!

خیابان های این روزهای تهران را دیده‌ای؟ همان‌هایی انتهای هرکدامشان کوه است.از هر مسیر پیدا و ناپیدایی که می گذری، کوه‌‌های بلند سفید‌ رو،چشم هایت را می ربایند!

آسمان را چطور؟دیده‌ای چگونه طلسم دودها را شکسته و قد برافراشته؟دیده ای بوته‌ی ابرها را  دوباره  در دریایش کاشته؟فکر کرده‌ای آن نقل و نبات یخی امروز که بر سرمان می‌ریخت چه بود؟! "سوغاتِ سرورِ رفتن دودها!"

  آسمان خودش را به یاد آورده! باور کن!‌ یادش آمده چگونه با ریختن شش ضلعی‌های کوچک برفی، بادها سرور بپاشد!حتی اگر تمام پنجره های کلاس را سفت بسته باشند و همه در رویا پاسخ صحیح تست ها را بدهند‌.بعد تو با برف هایت تمام کلاس را به سمت پنجره بکشانی و باعث شوی برای اولین بار لبخند معلم را ببینیم. 

آسمان جان خودت را هیچگاه فراموش  نکن!