بهارم سخاوت را معنا کن!

طراوت زمین و زمان را گرفته است.انگار دیروز رعد و برق‌ها زندگی را داده باشند دست باران؛ باران هم آن را تحفه داده باشد به زمین!

خانه‌ام ابری بود.باید خود را با پنجره آشتی می‌دادم. پنجره‌ام را گشودم.تو را دیدم:

جوانه‌‌ایی کوچک و سبز بر روی شاخه‌های برهنه‌ی پر تمنا.تو را دیدم،فرسخ‌ها شادابی!

چقدر سخاوتمندی تو ای بهار که هنوز نیامده‌ای و این چنین سوغاتی می‌دهی به کوچه‌ها،خیابان‌ها، درختان، گل‌ها و حتی به احوالاتِ ما!